Blog

De stilte van water

Coming soon

De mens achter de klacht

Holistische visie op dementie

Accepteren wat is

Deze foto is genomen in de ochtend van 17 februari. Mijn verjaardag. Ik werd wakker in de Sahara. Het regende er sinds dat wij er waren, voor het eerst in vier jaar. Ik wilde graag de sterren zien, maar het was bewolkt. Ik wilde graag een zonsop- en ondergang zien, maar het was bewolkt.

Na het ontbijt vertrokken we terug naar onze auto. We begonnen aan de lange reis richting de kust van Marokko. Het had nu 3 dagen geregend. Onderweg reden we door grote en diepe plassen water die de weg overstroomd hadden. Tot we niet meer verder konden. De rivier was over de weg heen gestroomd. Geen enkele mogelijkheid om de reis voort te zetten. For now.

“Oke en wanneer wordt dit dan ‘opgelost’?”

Het antwoord luidde dat de verwachting was dat wanneer de regen zou stoppen, iedereen na twee uur wachten wel weer verder zou kunnen rijden.

Er werd dus niets aan gedaan. Er werd niet gezocht naar oplossingen. Het was wachten zonder duidelijkheid voor hoelang. Iedereen leek zich neer te leggen bij de situatie, dat maakte me boos. We zijn zelfs, onder aanvoer van mijn koppigheid, nog naar het punt van de overstroming toe gereden om te kijken of wij er dan echt niet doorheen zouden kunnen (met een kia picanto). Na tien minuten dus weer terug bij het tankstation in de middle of nowhere. Met mijn boosheid. Uiteindelijk zijn we terug moeten rijden naar waar we vandaan kwamen. Verder gaan vandaag zat er niet meer in.

Overgave

Gedichtje over overgave

Grenzen

Het is en blijft een vaag begrip.

Chakrakracht

Herken jij deze punten?

Drukte

Het voelt alsof ik geleefd word.

Dynamic equilibrium

Het leven is dynamisch, er bestaat geen ‘altijd gebalanceerd’-status. Je zult aanpassingen moeten doen along the way, bij sturen, bijstellen. Je kunt je hier tegen verzetten of erin meegaan.

Vrouwen

Internationale vrouwendag

‘Onbeperkt leefbaar’. Dat is het thema dit jaar.

Onbeperkt

Leefbaar

De stemmen in je hoofd

Toen ik laatst aan iemand probeerde uit te leggen wat ‘ Voice Dialogue’ inhoudt en ik over onze ‘deelpersoonlijkheden’ vertelde, werd ik in eerste instantie toch even vreemd aangekeken.

Dat is helemaal oke. Ik begrijp hoe het klinkt.

Nee lief mens, ik probeer hier niet te zeggen dat wij allemaal meerdere persoonlijkheden hebben. Alhoewel…

Ken jij de kritische stem waarvoor iets nooit genoeg is en zal zijn?

Blijf jij soms ook tot perfectie streven bij die ene opdracht? Of in je uiterlijk?
Kijk jij soms in de spiegel en kijkt er vanuit daar een priemende, kritische blik naar je terug?

Voel jij soms echt dat je niet meer kan, maar is er dan een stem die zegt dat je toch nog even wat harder moet rennen? Toch nog wat meer ballen hoog moet gaan houden?

Voel jij je soms ook even helemaal leeggezogen en weet je niet waarom?

Vind jij het lastig de controle los te laten? Geeft dit je angst?